Ayo już zdążyła zjeść swoja watę cukrową, a nawet przeczytać scenariusz przedstawienia.
"Hm... na trapezie, salto w tył, potem..." - nie zdążyła do kończyć myśli, gdy zawiał mocniejszy wiatr i wywiał jej kartki scenariuszu z ręki. Dziewczyna jednak szybko zareagowała. Zeskoczyła z drzewa, a potem odbijając się od drugiej ławki, która stała koło tej pod drzewem, złapała większość kartek. Dwie z kartek wiatr, zwiał na Azeneth. Ayo podeszła do niej i uśmiechnęła się przepraszająco.
-Przepraszam. - nie rozpoznała w niej tej słynnej aktorki. Może dlatego, że niewiele widziała poza cyrkiem.

Odwzajemniła uśmiech, który okazał się bardzo, bardzo ciepły. Nawet Ayo nie wiedziała po kim to ma, że potrafiła uśmiechem rozświetlić ciemny mrok w niektórych sercach.
"Chyba po Sorze. " - zaśmiała się w myślach i biorąc dwie kartki scenariusza, powiedziała:
-Watashi wa Ayo. Yoroshiku. - gdy wymieniła uścisk z Az, poukładała kartki po kolei.

Uśmiechała się równie wesoło co Azeneth, gdy ta zaczęła gonić dzieci. Lecz jej uśmiech nie trwał długo, gdy jedna z dziewczynek potknęła się o kamień i spadała prosto na barierkę. Ayo znów zareagowała błyskawicznie: podbiegła szybko do dziewczynki łapiąc ją tak, że ta wpadła na nią, popychając Ayo na barierkę. Nie żeby coś sobie różowowłosa złamała, ale uderzyła się w plecy. I to dość mocno.
-Wszystko dobrze? - spytała dziewczynki, gdy ta spojrzała prawie, że zapłakana na Ayo.
-H-hai. A-arigato. - wydukała, patrząc w dół by ukryć łzy. Ayo uśmiechnęła się ciepło i wytarła łzy dziewczynki.
-Jak masz na imię?
-Nana. - odpowiedziała dziewczynka.
-No więc Nana-chan, nie płacz. Nic takiego się nie stało. A łzy nie pasują do tak ładnej dziewczynki. Uśmiechniesz się? Dla mnie i dla Az? - wskazała siebie i jej nowo poznaną znajomą. Nana zrobiła krok do tyłu i po chwili uśmiechnęła się radośnie. a potem podbiegła i przytuliła się do nogi Azeneth. Ayo posłała obydwóm uśmiech, wstając, a przy tym cicho syknęła. Plecy bolały.

I jej głos był w radosnym "Tak". Zaśmiała się.
-To kto będzie liczył? - spytała,  a otrzymawszy wiele mówiącą ciszę, westchnęła teatralnie.
-No dobrze. Do ilu mam liczyć? - spytała, patrząc na Azeneth. Niestety wzrok Ayo czasem przenikał ludzkie serce. Widziała ten dziwny cień, który przynajmniej na razie nic nie robił.

Jednak Ayo była też uważną obserwatorką. Pod pozorem ukrycia się za budką z lodami, pobiegła za Azeneth. W biegu wepchnęła secanriusz do torby.
"Czemu ona tak bardzo mnie intryguje? I skąd mam wrażenie, że ją gdzieś widziałam?" [zt]